Jakże mogłabym nie zwrócić uwagi na fragment książki dotyczący kotów. Przecież to moja miłość. Zatem cytat:
Wyciskając z nas ostatnie soki, nowo poznany kierowca zabrał nas do twierdzy Van. W południowym upale snuliśmy się jak zombi, szukając między ruinami choć odrobiny cienia i zerkając na kuszące wody jeziora Van. Choć pozostałości zabytków kultury arartyjskiej były naprawdę urzekające, marzyła mi się orzeźwiająca kąpiel w błękitnych wodach jeziora. Tymczasem czekało nas jeszcze spotkanie z kotami. Na pierwszy rzut oka – kot jak kot, dopiero patrząc zwierzęciu głęboko w oczy, widać różnicę między naszymi dachowcami a tą wyszukaną rasą. Otóż koty z Van mają dwukolorowe oczy – niebieskie i bursztynowe bądź niebieski i zielone. Ciekawostką dla nas było też to, że w przeciwieństwie do większości kocurków, te ponoć lubią pływać, co więcej, mają powiększony fałd skórny między palcami, co ułatwia im poruszanie się w wodzie, a ich sierść szybciej schnie. Takich to właśnie rzeczy dowiedzieliśmy się w Turcji.
Czyż podróże nie kształcą?”
Może ja też je kiedyś zobaczę???
Cytat pochodzi z książki Agnieszki Paź-Kerner „Zaczęło się od Kilimandżaro” (Ararat, Rysy, Everest Base Camp).
chodzić niżej. Jakoś przyzwyczailiśmy się do tych zboczy. Znalazłam tu spokój i odprężenie. Zobaczyłam, że są jeszcze miejsca na świecie, gdzie czas spowalnia, minuta leniwie drepce za minutą, dzień jest całkiem długi, a w trawie mieszka cała kolonia robaków. Obiecałam sobie, że po powrocie do domu zaglądnę do ogródka i przyjrzę się szczegółowo, kto jeszcze dzieli ze mną ten kawałek świata. Nigdy nie przyszło mi do głowy zastanawiać się nad tym, co mieszka na trawniku<> przed domem albo jakie robaki ukryły się w drewnianej altance. Człowiek z wiekiem traci swoją wrażliwość. Dla moich dzieci świat wygląda zupełnie inaczej. Potrafią dostrzec nowe gatunki motyli, które pojawiły się ostatnio w ogrodzie, z niecierpliwością czekają,, kiedy wyrośnie coś z ziarenka kukurydzy wygrzebanego z popcornu. Zuźka potrafiła godzinami siedzieć przy mrowisku i patrzeć, jak małe stworzonka przenoszą listki z miejsca na miejsce. Hania zauważy każdy nowy kwiatek, jaki pojawi się przed domem, a ja? Ciągle się tylko wkurzam na wszędobylskie chwasty, denerwuję się na kuny, które zamieszkały z nami pod jednym dachem, a żeby dostrzec biedronki, musiałam jechać na Ararat. Pora trochę zwolnić.