W takich warunkach się nie da pracować
i każdy to samo wam powie,
gdy w domu dzieci, pies, teść i teściowa
i jeszcze dwa koty na głowie.
Z teściową można się jeszcze dogadać
i wtedy już teść się nie liczy,
na dzieci z biedą też znajdzie się rada,
psa można uwiązać na smyczy.
Lecz koty –
myśli ktoś, że te maleństwa
nie mogą przeszkadzać nikomu,
więc powiem krótko: takiego szaleństwa
jak żyję – nie było w tym domu.
Są wszędzie : w szafie, na biurku w szufladzie,
na półce, na komputerze,
w lodówce, w pralce, w kredensie, na ladzie,
na piętrze i na parterze .
Więc się nie dziwcie, że się wyprowadzę,
nim padnę złożony chorobą.
( Ale sekretu tu chyba nie zdradzę,
że koty zabieram ze sobą . . .)
/Francisze Klimek/
Ależ dzisiaj, za sprawą Joli rozpachniało mi się w kuchni!
Wyjazd z Polski do Francji, co prawda czasowy na kilka miesięcy, ale miał być dla mnie przełomem, rewolucją, a przede wszystkim resetem… i jest. Przyjeżdżając tu byłam szczęśliwa i pełna optymizmu. Jestem taka nadal. Przez 16 lat w biurze i przed komputerem, a teraz praca fizyczna, choć tak jak i w Polsce na pełny zegar, ale jakaż inna. 
Jadąc z pracy tak niebieszczyło mi się w lesie, jak neonkami, że nie mogłam się nie zatrzymać. Pięknie tam jest. Malutkie dzwoneczki zasiały cały duży kawałek lasu. Uwielbiam takie chwile. Na tym „nudnym jak fix” terenie doceniam te małe miejsca oraz kolory, kolory. 