Strona prywatna
Obrazek z Surreanów, połonin Rumuni.
Kończył się dzień, a nasze zaplanowane miejsce noclegowe zajęła inna grupa. Cóż pozostało, nasz przewodnik, szukał innego miejsca na nocleg. Dość kawałek drogi trzeba było przejechać, zatem na miejsce dojechaliśmy już o zmroku. Najpierw drogą przez las, następnie okolicami, w których jakby więcej domów pobudowano. Domów, a raczej pensjonatów i willi z noclegami dla turystów.
Zaraz po powrocie z Rumuni, trzy zdjęcia, które mi się najbardziej spodobały zamieściłam wśród innych na portalu www.globtroter.pl , były to zdjęcia z miejsca, które….
Zjechaliśmy z gór Bihoru, czas i miejsce zjazdu nie było do końca planowane. Jechaliśmy trochę lasem, trochę wioską, miasteczko, tankowanie samochodów, jedziemy w góry, ale zmrok robił się szybko. Dlatego też, gdy zatrzymaliśmy się samochodami przy wiejskiej dróżce, a nie jak zazwyczaj w lesie, na polanie, przy strumyku, uznałam, że tym razem tak ma być i już. Jakiś cień poczucia winy, bo do tego nieplanowanego zjazdu trochę się przyczyniłam, ech…
Czytaj dalej Zaraz po powrocie z Rumuni
Jest godzina 4.41, a ja właśnie skończyłam czytać książkę Izy Chojnackiej „Miłość na gruzach Kosowa”. Nie wiem kiedy minął ten czas, gdyż zaczęłam około 23.00, ale od ostatnich rozdziałów nie mogłam się wręcz oderwać. Przerwy robiłam jedynie w tych momentach, gdy sięgałam po chusteczkę. Jest to pierwsza książka, przy czytaniu której miałam nieodparte wrażenie, że czytam o bliskiej sobie osobie. Kuzynce, siostrze? Przyjaciółce? Być może sprawił to jej talent literacki? A może po prostu fakt, że ta książka była tak prawdziwa, pełna emocji i uczuć. Czytaj dalej Jest godzina 4.41
„Zdobyć przyjaźń kota nie jest rzeczą łatwą. Nie lokuje on swych uczuć nierozważnie: może zostać Waszym przyjacielem, jeśli jesteście tego godni, ale nigdy waszym niewolnikiem.”
Klara – kotka idealna – bardzo samodzielna, niezależna i łowna. Nie lubi się spoufalać z innymi kotami, ale nie robi też awantur. Bardzo czyściutka i rozsądna. Pod określeniem rozsądna rozumiem to, że wie, iż należy omijać ulicę i samochody. Chadza raczej ścieżkami z „drugiej strony domu”, tam gdzie one nie jeżdżą.
Kocurek Oluś – prawdziwy książę, widać to już po jego wzroku. Rządzi całym haremem. Jedynie Milusia mu dorównuje i jak Oluś zaczyna awanturę to ona nie ucieka w popłochu. Można by o nim książkę napisać. Poniżej Olkuś z Draniem, gdy był malutki.
Obok Olusia mój przyjaciel pies Drań – u mnie od małego, bardzo mądry i posłuchany… no chyba, że jest opcja zostać w domu, albo zostać z niego wygonionym na pole, wtedy niekoniecznie.
Najmłodsza trójka, od lewej Puma, Lara i Przekupcia. Wzięte razem, ale trudno powiedzieć czy rodzeństwo. Każda to zupełnie inny charakterek, ale bardzo ze sobą zżyte. Puma niezależna i bardzo delikatna, ba wydawałoby się pieszczocha nad pieszczochy. Lara druga pieszczocha nad pieszczochy, taka mała moja myszka, która czasami zamienia się w despotkę, ale robi to….hmm no „jak dama”. Przekupcia, jak to trójkolorowa kotka czasami ze mną rozmawia i tłumaczy pewne sprawy np. „podejdź do mnie teraz, jest właśnie czas na pieszczoty” albo z kolei wykłóca się o wszystko. Pod jej presją mięknie szczególnie moja siostra
Kotka Milusia, zwana czasami Mendusia, ze względu na to, że jest bardzo miła, ale jak czegoś chce to, nie ma silnych 😉 Czasami nazywam ją też sprzątaczką, gdyż pięknie zachowuje czystość, a jak któryś kot dobrze nie zagrzebie swoich spraw, to ona po nim poprawi tak żeby było czysto i pachnąco.
Roksia, krótko Roki. Mieszkała na rynku pod bankiem przez kilka miesięcy, po sterylizacji miała trafić do nowego domu, bądź azylu, ale… domu nie znalazła, ale do azylu takiej kochanej czarnej wariatki nie mogłam oddać. Teraz już domowniczka 🙂
Wiersz, który zawsze mnie rozczulał i sprawiał, że serce zaczynało inaczej bić.
Kot w pustym mieszkaniu
A zimą – gdy dzień już zbyt krótki
i chłodnym ogarnia nas cieniem,
to k o t – Twój przyjaciel malutki
otuli Cię ciepłym mruczeniem.
To ja z Olusiem.
Jeździł ze mną wszędzie … a jaki był grzeczny 🙂
😉 ech nie to co dzisiaj mój jedyny Książę Oluś pierwszy!
Pomiędzy jedną myślą, a drugą, aby dalej gnać, to znów, aby przystopować, pomiędzy dopingiem w postaci Tigera, a wspomnieniem o fitnessie, że… tak wiem, już od pół roku przekładam ten dzień… Tak więc pomiędzy, a pomiędzy, zagłębiłam się w lekturę pisadeł Sebastiana. On umie swoimi opowieściami, przystopować mnie czasami i zmusić do refleksji. Spowodować, że zaczynam czytać i… nie kończę w połowie, nie rozpraszam się, lecz czytam jego rozważania do końca. Czytaj dalej Sebastian pisze….
/Sebastian Nikiel/
Gdy przeczytałam te słowa na stronie Sebastiana od razu przed moim oczami roztoczyły się góry i lasy Rumuni, oraz poczułam zapach łąk i szum strumyków. Każdy ma swoje góry on Tatry, a ja góry Rumuni. Jak ja rozumiałam, to, co on chciał swoimi słowami przekazać. Znam go tylko i zaledwie i o ironio z Facebooka, ale widać serwisy społecznościowe przydają się. Czytaj dalej S_Nikiel
 |
| www.wojnicz.pl |
Już kiedy pierwszy raz weszła do naszego Biura T.U.W. „TUW” Oddziału w Tarnowie, zrobiła na mnie niezapomniane wrażenie. Właśnie akurat wtedy Dyrektora nie było, została więc skierowana do mnie. Przekazała mi pismo wraz z załacznikiem opisującym historię Jacka Wołka, chłopaka, który po wypadku na Słowacji, już od 8 lat jest w śpiączce. W piśmie tym była prośba o sponsorowanie imprezy „Rodzinny Weekend Rowerowy Milówka 2011”. Pozwolę je sobie zacytować:
„Rada Sołecka wsi Milówka zwraca się z prośbą o sponsorowanie cyklicznej imprezy „Rodzinny Weekend Rowerowy Milówka 2011″, która odbędzie się w dniach 30-31.07.2011 r. pod patronatem Starosty Powiatu Tarnowskiego oraz Burmistrza Miasta i Gminy Wojnicz. (…)” podpisano Sołtys Alicja Święch
 |
| Zdj. parasole, parasolki |
 |
| Zdj. rozdanie wylosowanych nagród |
Największym zainteresowaniem cieszyła się część rozdania nagród z „dużej” loterii. Sponsorzy dopisali i oprócz polisy od firmy w której pracuję, były również inne nagrody, tj. książki, serwis do kawy, ale również rodzinne wyjazdy do Spa, rower, DVD i wiele innych
Na koniec nie mogłam pominąć pamiątkowego zdjęcia z laureatem, który wylosował polisę, jego mamą, oraz zaraz obok mnie stojącą na zdjęciu Panią Alicją Święch. Hmm mogłabym „płakać” jedynie nad jakością zdjęć, ale ot… nie potrafię, cieszą mnie nawet te w bardzo kiepskiej jakości. Może następnym razem lepiej „dogadam” się z aparatem 😉
 |
| Zdj. pamiątkowe zdjęcie z Panią Sołtys oraz laureatem i jego mamą. |
