Byłam też na piętrze, nie pamiętam wcześniej, czy później, właśnie tam był mój tato. To właśnie wtedy, gdy mnie przytulał popłakałam się prawdziwymi łzami, przez sen, ale na realu.
Gdzieś w śnie była też moja mama taka delikatna i ciepła, ale nie pamiętam już w której części snu, ani nic więcej. Zresztą tato też taki był, delikatny i ciepły i lekki (biorą pod uwagę, że za życia miał nadwagę to była spora różnica.
Była też woda, którą ktoś mi dawał w jakichś naczyniach, a ja z pełnym przekonaniem, że tak trzeba wylewałam na podłogę… po czym okazywało się, że to podłoga w mojej kuchni. Wtedy była jedna myśl… posprzątać… ale ciągu dalszego w śnie już nie było.
Poza tym wszystkim cały sen to był jeden wielki pogrzeb, ale nie wiem kogo, nie widziałam też grobu. Mój tato już nie jest z nami, ale cały czas jest koło mnie moja mama.
Nie, nie to nie był jej pogrzeb, gdy tak próbuję sobie przypomnieć to bardziej powiedziałabym, że mój, choć… cały czas chodziłam, słuchałam, rozmawiałam, uczestniczyłam w nim jako „żywa”.
I ta woda, gdy ją miałam w naczyniu to była czysta, ale gdy wylewałam na podłogę, to już nie była taka i wtedy następowało to zdziwienie… uuuu co ja zrobiłam???
I cały ranek dzisiaj mam w głowie jedno zdanie, aby podsumować to jak żyję, co mam w głowie, jak się czuję, a brzmi ono „jeżeli myślisz, że wiesz jak jest, to nic nie wiesz”. Tylko ja wiem w jakim miejscu jestem, w jakim momencie, i czasami zastanawiam się, czy wogóle z niego wyjdę.
Teraz też mogę dopisać jeszcze jedną ciekawostkę dla mnie. Bo w śnie pojawił się też pies, którego wcześniej nie znałam. Ponieważ był jakby incydentem, szczegółem, to nawet o nim wcześniej nie wspomniałam. Mogę wręcz powiedzieć, że zapomniałam o nim. Natomiast dzisiaj napisał do mnie Pan, że takiego poszukuje. Dodałam ogłoszenie do strony na FB i w bardzo szybkim czasie pies się znalazł. Na razie niczego sobie nie wyobrażam, ale jest to dla mnie ciekawe.